บทที่ 37 บทส่งท้าย

ร่างสูงใหญ่ไหล่กว้าง นอนหลับตายกมือก่ายหน้าผากอยู่บนเปลญวนใต้ต้นมะม่วงใหญ่ ที่แผ่กิ่งก้านสาขาให้ร่มเงาไปทั่วบริเวณ บนแผงอกกว้างมีดอกบัวสีขาวบริสุทธิ์วางอยู่บนนั้น ถึงแม้จะหลับตาแต่หัวใจของเขากลับไม่หลับอย่างที่อยากให้เป็น เจ็บจนหายใจไม่ออก น้ำตาลูกผู้ชายไหลลงมาตามหางตา เขาหอบลูกตามเธอไปถึงนครสวรรค์ ...